Namibië, zand, offroad en kamperen met braai!

Onze eerste grensovergang met de Afrikaanse bikes was verrassend makkelijk, ondanks het feit dat 1 van de bikes geen kentekenplaat had… Doordat we laat bij de grenspost aankwamen op een zondag, waar we met een pondje de Orange river over moesten steken, keken de grensambtenaren op hun klok en lieten ze ons zonder enige moeite door. Voor hen was het ook tijd om naar huis te gaan. Ideaal! We waren met de 3 Zuid Afrikaanse bikers, Angus, Eckehard en Jason, die we de dag ervoor hadden ontmoet, de grens overgegaan. En samen hadden we die avond onze eerste bush camp en bush braai, de eerste van velen…

Het was gezellig en we besloten om een paar dagen met hen op te trekken en door de Fish River canyon te rijden. Een super mooi stukje natuur en na de welbekende Grand Canyon de 2e grootste canyon ter wereld. We genoten van het off road rijden, wat wel weer even wennen was na al het asfalt. Daardoor was het super dat we achter de mannen aan konden rijden, omdat een van hen het gebied goed kende. We zagen een spectaculaire zonsopgang en zonsondergang bij de canyon, kampeerden samen en hadden aan het eind van de dag uiteraard weer een heerlijke braai onder het genot van een Windhoek lager.

Aan dit leven konden we wel wennen! En wat ook erg fijn was, was dat naarmate we noordelijker gingen het weer iets warmer werd. De nachten werden minder koud en overdag was de temperatuur prima te doen op de motor. Verder waren de kampeerplekken super goed geregeld. En we wisten bijna zeker dat we geen heftige regenbuien zouden krijgen in dit land, want overal was het super droog en lag er zand, zand en nog eens zand. Hallo Namibië!

Na een aantal dagen namen we afscheid van de 3 bikers, omdat wij verder naar het noorden gingen en zij weer richting Zuid Afrika. We reden via het oude onder zand bedolven diamant stadje, Kolmanskop, richting de Sossusvlei. Een vallei bekend om zijn grote rode zandduinen en bekend om de Deathvlei, een vallei van dode bomen tussen de zandduinen. Helaas mochten we met onze motoren de vallei niet in, maar bij de receptie van het park ontmoetten we Moritz, een Duitse jongen die met een 4×4 door Namibië aan het reizen was. Hij wilde ons graag een lift geven en ook 2 fietsers, Jorge en Diego, reden mee. Met z’n 5en gingen we voor zonsondergang richting Dune 45, dit scheen een van de grootste duinen te zijn, om deze te beklimmen en de zonsondergang te bekijken. ’s Avonds hadden we weer een fijne braai en daarna vroeg de tent in om de volgende morgen vroeg weg te rijden naar de duinen voor de zonsopgang. Dit maal beklommen we een andere duin, waar geen andere toeristen waren en hadden we een prachtig uitzicht over de vallei. Vervolgens door naar de Deathvlei waar we alleen konden komen via een zandweg met heel erg veel mul zand. Wat waren we blij dat we met een 4×4 waren! Wederom kregen we een adem benemend stukje natuur van Namibië te zien.

Vervolgens reden we verder naar het noorden, want het was tijd voor de motoren om een beurtje te krijgen. Dit wilden we graag in Windhoek, de hoofdstad, laten doen. Maar eerst besloten we nog naar camp Gecko te rijden, die we als tip van Kevin en Floor hadden gekregen, om daar nog even te relaxen voordat we weer naar een grote stad gingen. Zo’n 5km voor het benzine station Solitaire brak ineens de ketting van de KTM. Oeps! Dat was balen. Willemien reed door om te kijken of ze hulp kon halen bij de benzine pomp en Bjørn besloot alvast richting Solitaire te gaan lopen met de KTM. Gelukkig zat daar ook een kleine garage en was er iemand bereid om met een ‘bakkie’ de KTM op te halen en dan te kijken of hij deze kon repareren. Helaas was de ketting goed gebroken en niet meer te herstellen. We hadden erg veel mazzel dat een van de locals ook motor reed en uiteindelijk bereid was een van z’n kettingen van z’n eigen motor uit te lenen, zodat we richting Windhoek konden rijden. Hij zou een paar dagen later ook naar de hoofdstad komen voor werk en zo konden we hem de ketting weer terug geven. Wat een behulpzaamheid en wat geweldig dat de mogelijkheid er was hier in ‘the middle of nowhere’.

Die avond bereikten we goed en wel camp Gecko en we vonden het zo’n relaxte plek dat we besloten er 2 nachten te blijven voordat we naar Windhoek zouden rijden. Na deze relaxte dag waren we er helemaal klaar voor om richting de grote stad te gaan! We vonden een fijne backpackers en een goede KTM dealer waar ze de motoren een beurt gaven en het nodige maakten. Windhoek zelf had verder niet veel te bieden behalve Joe’s Beerhouse. Een super plek om game en lokale gerechten te eten en bier te drinken. Verder bezochten we een lokaal project waar ze aids kinderen van de sloppen opvangen en lesgeven. Goed om te zien dat zulke projecten er zijn en dat deze kinderen toch nog een kans krijgen.

Na een aantal dagen waren de motoren weer helemaal klaar om verder te gaan en besloten we richting Spitzkoppe te rijden waar we een mooie kampeerplek onder de sterren hemel hadden. Vervolgens reden we verder richting de kust naar Swakopmund en Walvisbaai. Hier was helaas verder niet veel te doen in deze tijd van het jaar en waren er weinig mensen te bekennen, omdat de herfst er langzaam aan kwam wat betekende veel wind en zand stormen. We besloten verder te rijden richting Hentiesbaai en daarna weer het binnenland in, waar de zandstormen gelukkig ophielden. We sliepen 2 nachten bij White Lady lodge waar ze een fijne tuin met zwembad hadden om een dagje te relaxen. Ook hadden ze een fantastisch huisdiertje, een stokstaartje! Waar we gedurende de dag vriendjes mee werden en de volgende ochtend kwam hij op bezoek bij onze tent om afscheid te nemen.

We reden richting Etosha, het national park van Namibië waar de zwarte neushoorn schijnt te zijn, maar eerst stopten we bij een Cheetah farm. Hier woont een boer met zijn gezin en in het verleden verloor hij telkens schapen en koeien, omdat die werden aangevallen door Cheetah’s. Gedurende deze jaren probeerde hij de Cheetah’s af te schieten, maar kwam er achter dat het weinig nut had. Hij bleef zijn vee verliezen en bedacht toen dat het de beste manier was om de Cheetah’s te vangen en een afgeschermd gebied te geven, waar ze op springbokken en zwijntjes kunnen jagen. Zo werden er ook een aantal Cheetah’s bij hem geboren op de boerderij en die kon hij tam maken en om het huis laten lopen. Voor ons een super ervaring om op deze manier dichtbij deze beesten te kunnen komen. En wat zijn ze prachtig!

De volgende dag werd het tijd om richting Etosha te gaan, helaas mochten we ook dit national park niet in met onze motoren. Wat opzich logisch was vanwege de wilde dieren. Uiteindelijk werd het plan om Etosha links te laten liggen en richting de Caprivi strook te rijden. Het landschap veranderde ook langzaam en de droogte werd minder en het werd gelukkig weer wat groener. Na zoveel zand gezien te hebben de afgelopen weken was het weer fijn om in een wat begroeidere omgeving te komen. Helaas begaf de Husq het zo’n 70km na Rundu, een stadje helemaal in het noorden van Namibië. Gelukkig konden we iemand aanhouden met een ‘bakkie’ die bereid was om ons terug te rijden naar de stad met de motor achterin. Helaas was er geen garage in Rundu die de motor kon repareren, wat betekende dat we 250km terug moesten rijden naar Grootfontein. Uiteindelijk konden we een local vinden die de volgende dag toch die kant op moest en ons een lift wilde geven. Als dank trakteerden we hem die ochtend op een ontbijt en 2 six packs.

In Grootfontein waren ze erg behulpzaam en hadden ze zo’n 4 uur nodig om de motor weer te repareren. Uiteindelijk had het allemaal te maken met de lucht toe en afvoer naar het motorblok en bleek het gelukkig geen ingewikkeld probleem te zijn. Diezelfde dag konden we weer terug rijden richting Rundu, zodat we de volgende dag de Caprivi zouden bereiken en vlak daarvoor de grens konden oversteken naar Botswana!