Na 3 weken niet meer op de motor te hebben gezeten hadden we wat kleine opstart probleempjes bij het verlaten van Istanbul. Het begon met het niet willen starten van de Sertao die, nadat we hem met hulp van de mensen van het Radisson omhoog hadden geduwd, vrijwel moeiteloos aansprong met de down hill start techniek.

Turkije is het eerste land waar we een visum voor vertrek voor moesten regelen (niet al te ingewikkeld, het kon gewoon online). Bij de grens waren ze erg relaxt en het duurde allemaal niet te lang. Eerst Griekenland verlaten, waar de douanebeambten hun verbazing over een motorrijdende vrouw uitspraken en ons met een vriendelijke glimlach meteen doorlieten. Turkije waren we na de vragen hoeveel flessen champagne en pakjes sigaretten we importeerden in onze Touratech koffertjes ook zo doorheen.

Het eerste wat ons opviel in Turkije was dat er veel verkeer was en ze houden van vlaggen, vooral van hele grote vlaggen! Wel indrukwekkend om een land binnen te rijden en overal grote Turkse vlaggen te zien wapperen. We besloten Istanbul links van ons te laten en meteen zuidwaarts te rijden waar we met de ferry over konden van Europa naar Azië. Een gek gevoel om een kanaal over te steken en dan in een ander continent te komen, terwijl het land hetzelfde blijft.

Die avond vonden we een mooi plekje op een camping aan het water vlak onder Canakkale. ’s Avonds een bordje köfte en de volgende ochtend weer op pad richting zuiden. We besloten naar het schiereiland, Namik Kemal, te rijden waar een national park op ligt en daar een mooie camping te zoeken. Maar eerst nog even langs de oude stad Troje gereden, waar we wat oude stenen konden bekijken en in het paard van de Grieken konden zitten. Aangekomen op de camping, wat op een super idyllisch plekje lag, besloten we er twee dagen te blijven om even lekker bij te komen en te relaxen.

Na heerlijk uitgerust van het motorrijden en een dagje aan het water boekjes gelezen te hebben, konden we de volgende dag er weer tegen aan. We gingen eerst langs de oude stad Pergamon, vlakbij Bergama, om daarvan de ruïnes te bekijken. Op een hoge berg, uitkijkende over een prachtig landschap, lagen er nog ruïnes van de oude stad en een groot amfitheater. Daarna richting Izmir om bij de lokale BMW dealer een knipperlicht van de GS800 te laten repareren, die door de valpartijen in Albanië gesneuveld was.

Vlak onder Izmir bij Kusadasi zochten we een hotelletje om de nacht door te brengen. Een vrij toeristische stad die aan de middellandse zee ligt, dichtbij de oude stad Ephese, en omgeven is door pretparken. Ook ’s avonds was het in de straten een grote licht show en overal probeerden locals spulletjes te verkopen. Ergens in een lokaal tentje heerlijke kebab gegeten en zitten kletsen met een Turkse Nederlander, die in Kusadasi een appartementje had en daar de zomer doorbracht. In het hotel aangekomen, zochten we nog even contact met het thuisfront over de Skype. Helaas ging het niet goed met onze (schoon)vader en kregen we te horen dat hij erg hard achteruit ging.

De volgende ochtend besloten we na te horen dat het alleen maar meer achteruit ging met onze (schoon)vader om naar Istanbul te rijden en terug te vliegen naar Nederland. Het zou een lange rit worden van 650 kilometer dus vertrokken we meteen na het ontbijt. Uitgezwaaid door het hotelpersoneel reden we via Izmir en Bursa naar Istanbul. Daar werden we super opgevangen door het hotelpersoneel van het Radisson Blu Tuzla, waar we onze motoren konden laten staan voor de tijd dat we in Nederland zouden zijn. Dit allemaal met dank aan Özgen, de manager van het hotel en een vriend van Bjørn.

Met een gerust hart, omdat onze motoren op een veilige plek stonden, vlogen we terug naar Nederland om daar bij de familie te kunnen zijn. De ruime 3 weken in Europa waren een heerlijk begin van onze reis en voor ons al een geschenk.