Liefde voor de motoren

Vanaf de grens van Kirgizië was het ongeveer 300 kilometer rijden op goede wegen. Verder qua landschap een stuk minder interessant, althans het deel wat we gezien hebben, maar de stad Almaty is groot en modern. Een stad rijk van de Kazachstaanse olie, en dat is goed te zien. Wat een verzameling dikke bakken bij elkaar. Oneindig veel Range Rovers, Lexus en Mercedes G-wagons (AMG) bij elkaar! Bizar om te zien en wat een groot contrast met Kirgizië.

Aangekomen in de stad zochten we een fijn hostel en de volgende dag zouden we met de motoren langs de zaak gaan om te kijken hoeveel dagen ze nodig hadden. Dat werden er uiteindelijk 5, eerst lieten we de Sertao achter zodat ze deze geheel onder handen konden nemen en wij op de F800 de stad konden verkennen. Sushi, lekkere koffie, goede Russische maaltijden en lekker bier. Een stad heeft toch iets meer te bieden en dat is toch wel fijn na al het kamperen.

Het leuke van een motorgarage is dat je altijd andere motorrijders ontmoet en als je mazzel hebt ook andere overlanders ontmoet. Toen we bij MCC waren om alles te regelen, kwam Tim aanrijden, uit Santa Fé, Amerika. We raakten al snel aan de praat en hij boekte ook een kamer bij ons in het hostel, zodat we de aankomende week met elkaar konden relaxen in de stad en verhalen van onze reizen konden uitwisselen, terwijl onze motoren onder handen werden genomen. Hij had zijn motor van Amerika naar Vladivostok, Rusland, verscheept en was via Mongolië naar Kazachstan gereden. Hij kende via via een leuk restaurant waarvan de eigenaar ook motor reed. Dus besloten we daar een hapje te gaan eten nadat we alles geregeld hadden bij MCC en het hostel.

Als je onderweg bent hoor je veel namen en met name de namen van de locals zijn vaak lastig te onthouden. Zo ook de naam van de eigenaar van het restaurant. Op zo’n moment verzinnen we namen om te weten over wie we het hebben. Zo werd de eigenaar tot Elvis bekroond, niet omdat hij hetzelfde haar heeft, want hij was kaal, maar gewoon omdat dit het eerste in ons opkwam. Elvis kwam meteen bij ons aan tafel zitten en wij bestelden eten en een goed glas bier. Terwijl we op het eten zaten te wachten begon Elvis te vertellen en vroegen wij hem naar het voormalige Sovjet. Hij had gediend in het rode leger en wist ons veel te vertellen vanuit zijn visie. Erg interessant om met iemand te praten die voor de Sovjet heeft gevochten en volledig gelooft heeft en nu nog steeds lijkt te geloven in het welzijn van het communisme. Zo vertelde hij dat hij in Afghanistan heeft gezeten en niet snapten dat de Afghanen niet blij waren met de komst van de Russen en alle scholen en ziekenhuizen die ze bouwden, maar vergat daarbij wel te vertellen dat ze de bevolking dwongen communistisch te zijn en onder dat schrikbewind te leven. Na een goed gesprek en een lekkere maaltijd was het tijd om wat van de stad te zien.

De parken, de green market, de fijne koffie- en eettentjes daar konden we ons de aankomende dagen mee vermaken. Het was fijn om even op een plek te zijn en te relaxen! Helaas kwamen we deze dagen er ook achter dat de politie in Kazachstan corrupt is… een dubbele doorgetrokken streep oversteken dat mag dus niet! Zelfs niet als de weg naar je hostel daardoor korter is. Zonder papieren op zak werden we aan de kant gezet. Gelukkig was het vlakbij het hostel dus kon een van ons de papieren halen. Al gauw werd er door de politieagent een bedrag aan Bjorn genoemd van 300 U$ dollar en als we dat betaalden konden we gaan, zo niet dan werd voor 2 jaar het rijbewijs ingenomen en ook de motor in beslag genomen. De vraag werd hoeveel het was in lokaal geld. Dat was 44.000, omgerekend 175 U$ dollar, tsja helaas voor de agent kregen we door dat hij aan het bluffen was. Dus zeiden we dat we geen geld hadden, maar alleen een bankkaart. Dan maar mee naar de pinautomaat vond de agent. We vonden het prima, maar dan wilden we daarna wel mee naar het politiebureau om te betalen en te vertellen aan zijn baas welke bedragen hij van ons wilde hebben. Mee naar het bureau dat vond de agent geen goed idee. Hij begon grapjes te maken en Nederlandse voetbalspelers op te noemen en daarna konden we gaan met de waarschuwing dat we het nooit meer mochten doen. Ja meneer de agent, tot ziens!

Almaty was fijn, maar na een week hadden we het wel gezien en toen onze motoren beiden stonden te shinen op hun nieuwe banden werd het tijd om weer richting Kirgizië te rijden en dit maal richting de hoofdstad Bishkek. Daar zou na het weekend Independence Day gevierd worden, de 31ste van Augustus. Tijd voor een lokaal feestje!