Vanuit Kazachstan naar Kirgizië leek alles bijzonder soepel te verlopen aan de grens. Binnen 30 minuten waren we de grens over. Stempeltje uit, stempeltje in en we konden gaan. Gas erop! Of toch niet? 500 meter na de grens stond een agent flink hard te blazen op z’n fluitje naar ons. What’s geburt? Aargh stopteken gemist en ja dat schijnt serieus te zijn. Heel serieus. Er was een speciale office gebouwd bij het stopteken met camera’s. Tsja ze doen t er gewoon om. Kom maar even mee naar binnen en kijk maar even op het schermpje welke fout jullie begaan hebben. Ja dat is echt verschrikkelijk wat we gedaan hebben. Vervolgens toverde de agent een autotheorieboek uit Kirgizië erbij en daar stond in dat we 2000 som, zegge 30 euro, moesten betalen voor deze fout. Helaas voor meneer de agent hadden we geen contant geld bij ons, maar alleen een maestrokaart, hadden we op dat moment even snel besloten. Ze hadden een pinapparaatje staan, echter zagen we onder het bureau al dat de stekker er niet in zat en het schermpje niet werkte. De vraag werd of we visa of mastercard hadden, nee ook niet, alleen maar maestro bleven we vol houden. Na 15 minuten daar gestaan te hebben, begonnen ze te snappen dat ze niks van ons gingen krijgen en konden we uiteindelijk onze weg vervolgen naar Bishkek. En zo doen we dat voortaan met de politie…
Bishkek is een redelijk grote stad en iets gezelliger dan Osh, de stad in het zuiden. Tim had een leuk hostel gevonden en we besloten daar ook te blijven. We zochten contact met Tilek, de local die we eerder al ontmoet hadden, om Independence Day met hem en zijn familie te vieren. ’s Ochtends nam hij ons mee naar de Nationale spelen van Kirgizië. Een soort paardenpolo, maar dan niet met een bal, maar met het lichaam van een schaap, die zo’n 30 a 35 kg weegt. Het gaat er ruig aan toe en de meeste spelers kunnen het schaap niet eens op tillen zo zwaar is deze. Er worden 3 rondes van 25 minuten gespeeld met daar tussendoor 10 minuten rust. Tijdens het spel moet er gescoord worden in een soort verhoogde zandhopen en de paarden mogen worstelen. Dat betekend hard op elkaar in rennen en daardoor zie je af en toe spelers flink gelanceerd worden en hun paard kwijtraken. Tsja het gaat er hard aan toe en dat is ook een reden waarom er alleen maar mannen in het stadion zijn. Na dit spektakel gingen we de stad in om een hapje te eten bij een lokale tent. Daarna spraken we af om ’s avonds langs het huis van z’n ouders te komen om samen te dineren met z’n vrouw, kinderen en ouders. Het diner was super en een speciale ervaring. Our first local Kyrgiz Independence Day dinner!
-
- Een vriendje in het hostel
-
- In de lokale bus
-
- Soms moet er ff geklust worden…
-
- Kruiden @ de markt
-
- Horse games
-
- ‘Selfie’
-
- Het publiek
-
- Parade hondjes
-
- Er wordt goed opgelet!
-
- Smile!
-
- All together…
Na Bishkek werd het weer tijd om wat te gaan kamperen. We hadden nog een aantal dagen voordat we China in zouden gaan en besloten nog 3 dagen te kamperen rondom Lake Songkul. We hadden Bishkek nog niet verlaten of we kregen t alweer voor elkaar… politie seinde dat we moesten stoppen. Waarom? We hadden te hard gereden en dat konden we zien op hun super sonische speedcamera. Of we cash bij ons hadden, 500 som graag. Wederom nee meneer de agent alleen maestrokaart. Tsja geen pinautomaat te bekennen in de middle of nowhere en al helemaal geen waar de maestro werkt. Dat is even balen. En ja hoor na 5 minuten konden we weer gaan. Op naar Lake Songkul waar we in een dorpje vlakbij eerst heerlijke vis konden eten en daarna richting het meer waar we 3 dagen van het wild kamperen genoten. Vuurtje bouwen, oh nee, geen hout te bekennen op 3.000m hoogte! Dan maar lekker eenpans maaltijden, theetje, boekje, natuur en rust.
-
- Jummie
-
- En de tent staat
-
- Koud op 3000m
-
- Rust
-
- Een beetje yoga
-
- Sunset
-
- black and white
-
- Ander mooi plekje
-
- Eenpansgerecht
-
- Met gegrilde aubergine
-
- Wat een natuur!
Toen we weer in de bewoonde wereld aankwamen, klaar om de volgende dag te verzamelen met 2 Nederlanders en 2 Zwitsers, met wie we de kosten van de gids voor China deelden, kregen we wat minder nieuws van de organisatie, die de permits en de gids voor China hadden geregeld. Het nieuws was dat we pas 2 weken later China in konden, omdat de permits voor Tibet nog niet geregeld waren. Toch een vreemd gevoel als het enige wat je van te voren geregeld hebt voor je reis bij een organisatie uiteindelijk niet geregeld blijkt te zijn. Dat is het laatste wat we verwacht hadden… 2 weken was veel tijd en we hadden Kirgizië voor ons gevoel wel helemaal gezien dus dat werd een ander plan bedenken. We kwamen op het idee om dan toch naar Tadzjikistan en een stukje van de Pamir highway te gaan rijden. Het visum regelen zou binnen een dag in Bishkek kunnen en we hoorden van veel overlanders dat dit een must see is van Centraal Azië.
Vroeg op de motor die ochtend, want tussen 1 en 2 was het consulaat open en zouden we ons visum kunnen regelen. We waren er op tijd, maar helaas was deze wegens technische storing dicht en zou het dichtstbijzijnde consulaat in Almaty zijn om ons visum te kunnen regelen. Dat was balen, want dat betekende 500km extra richting Almaty over dezelfde weg die we al gereden hadden, saaaaaai. Maar goed als we meteen zouden vertrekken konden we het redden om voor 5 uur bij het consulaat in Almaty aan te komen. De grens ging nog soepeler dan de eerste keer, we merkten dat we er handig in werden, 15 minuten dit keer en eerst braaf gestopt voor het stopteken (nu wisten we waar die was). Net op tijd waren we bij het consulaat en konden we onze paspoorten afgeven. Na wat onderhandelen konden ze de volgende morgen om 11 uur klaar zijn en zouden we daarna richting Tadzjikistan kunnen rijden om daar nog een goede week door te brengen.
De volgende morgen werden we weer gebeld door de organisatie van China dat we 4 dagen eerder China in zouden gaan. Shit, dan had Tadzjikistan geen zin meer, want dan hadden we al met al in totaal maar 3 dagen daar ipv een week. Snel naar het consulaat om te kijken of we onze visa konden cancellen. 1 lukte de ander was helaas al gezet. En wederom een ander plan bedenken… We besloten te kamperen in het national park onder Almaty en daarna weer naar het oosten van Kirgizië te rijden om nogmaals de route naar Enilchek, de gletsjer, te proberen wat de eerste keer niet gelukt was ivm de overkokende accu van de Sertao.
-
- What a road!
-
- Kamperen op 4000m
-
- Onze eigen waakhond
-
- Ff een middag snack
-
- Off road we go!
-
- Whoop whoop
-
- Jeti Oguz, red rocks
De route richting de gletsjer was super. We hadden mazzel met het weer, een mooie off road weg en mooie uitzichten. Slapen op 4000m was wat hoog, maar we konden onze tent op zetten in een oude loods en hadden een eigen waakhond voor een dag. Daarna nog een aantal dagen gerelaxt aan de noordkant van Lake Issykkul en toen werd het echt tijd om met de anderen te verzamelen voor onze China reis. Ging het dan echt gebeuren? Geen telefoontjes meer deze keer? Ja het was uiteindelijk zover! De permits waren geregeld en we konden China in. Bye bye Centraal Azië! We wisten nog helemaal niks van je, maar we hebben uitgebreid van je genoten!
Gear & Soaking 
Geef een reactie