Tibet uit, China in, China uit

Na een dag of 10 in Tibet te hebben genoten van de unieke natuur op grote hoogte en lekker 2 dagen te hebben doorgebracht in haar hoofdstad Lhasa, was het tijd om China weer in te gaan, of zoals de Chinezen zeggen, een ander deel van China in te gaan.

Omdat de directe weg van Tibet naar Yunnan door een overstroming was weggevaagd waren we gedwongen om een ‘kleine omweg’ te nemen die ons via de veel noordelijker stad Xi’an naar zuid oost Azië zou voeren. Een hoop extra kilometers (zeg maar heen-terug-en-weer-heen naar Zwitserland, totaal zo’n 3000 km) maar de beloning zou ernaar zijn. We zouden onder andere het Terracotta leger gaan zien. Een indrukwekkend staaltje pottenbakken uit de 2e eeuw voor Christus.

Maar eerst was het tijd om van gids te wisselen en we ruilden onze Tibettaan, Ciwang, in voor de Chinees, Lewis.

Ciwang, een 42 jarige, introverte man, Tibettaan dus zonder paspoort, met veel kennis van de Tibettaanse geschiedenis en het onlosmakelijk verbonden Buddhisme, die goed kon vertellen, maar minder talent had voor het regelen van dingen, zoals bijvoorbeeld elke avond een goede en betaalbare slaapplek. Ook was hij niet bekend met de route die we zouden nemen (dit omdat hij nooit de mogelijkheid had gekregen om deze weg te bereizen i.v.m. het afnemen van zijn paspoort door de Chinezen), anders dan de namen van de plaatsen waar we naartoe zouden rijden die we ook in ons reisschema hadden staan, en het was dus goed dat er de nodige navigatie apparatuur mee op reis was.

Lewis, een 27 jarige, extraverte, goed geschoolde, jongen uit Beijing die staat voor zijn land en de keuzes die er zijn gemaakt en er alles aan doet om China te verdedigen, of simpelweg zegt: “that’s none of my business…”. Hij had alles tot in de puntjes voorbereid, inclusief de coördinaten voor in de navigatie, en de hotels, het eten en alle andere dingen regelde hij allemaal erg goed voor ons.

Het contrast kon niet groter zijn en daardoor erg interessant voor ons als buitenstaander om een land als China vanuit 2 zulke verschillende perspectieven te kunnen meemaken.

Tijdens de grote wisseltruc werden we direct weer geconfronteerd met een van China’s eigenaardigheden. Lewis had ingecheckt in een hotel in de stad Golmud en voor ons kamers geboekt, alleen bleek dit een hotel te zijn waar geen buitenlandse toeristen mogen verblijven. Rare jongens, die Chinezen…

Verder vanwege de extra kilometers die we moesten maken waren we gedwongen om de Express highway te nemen, de Chinese tolwegen compleet met tolpoorten. Iets wat we met de motor eigenlijk niet mochten, maar noodgedwongen wel moesten en wat elke dag weer een spannend begin gaf…

Na 3 dagen snelweg kwamen we aan in Xi’an, een van de grotere steden van de regio, wat in China betekent zo’n slordige 20 miljoen inwoners. Een echte moderne stad compleet met wolkenkrabbers, Starbucks, KFC and McD. Dat is even wat anders dan de toch wat meer traditionele manier van leven waar we in Tibet gewend aan waren geraakt. Hoogtepunt van onze 2 dagen Xi’an was zonder twijfel het bezoek aan het Terracotta leger. Deze graftombe van de eerste heerser van China, Qin Shi Huang, is omringd met een leger bestaande uit soldaten en paarden om het graf te beschermen. Een leuke decoratie, maar ook vrij bizar te noemen als je je bedenkt dat het gaat om 9.000 levensgrote beelden gemaakt van terracotta, hetzelfde materiaal als waar de oranje gekleurde potten in de tuin van gemaakt zijn. Nog bizarder is het dat geen 1 van de 9.000 figuren er hetzelfde uitziet en dat er dus 9.000 verschillende gezichten voor zijn gemaakt. Echt raar wordt het als je bedenkt dat er ruim 70.000 mensen gedurende een periode van 20 jaar full time bezig zijn om dit graf te maken. En het gaat echt alle verstand te boven als je weet dat Qin Shi Huang toen het klaar was opdracht heeft gegeven om alle betrokkenen, van pottenbakkers tot architecten, om het leven te brengen zodat er niemand zou weten hoe het eruit zag, en belangrijker, waar de tombe zicht bevond.

Deze brute tactiek heeft echter wel gewerkt, aangezien het leger pas in 1974 werd ontdekt door een lokaal boertje die tijdens het slaan van een waterput stuitte op het terracotta hoofd van een van de soldaten. Een soldaat die, zoals een korte rekensom ons leert, bijna 8 mensenlevens heeft gekost. Een erg indrukwekkende ervaring die een dubbel gevoel achterlaat.

In de dagen die volgden werden goed veel kilometers afgelegd, maar ook onderbroken door het nodige aan culturele en naturele hoogtepunten. Een van die cultuur dingetjes was de Qiqushan tempel in Sichuan. Een heilig huis waar de religie van een van de afstammelingen van Confucius, je weet wel, de filosoof die zich afkeerde van de standenmaatschappij, belangrijke posten moeten worden bekleed op basis van bekwaamheid in plaats van afkomst en die vond dat iedereen gelijk is. Een denkbeeld dat nog van zeer grote invloed is op de Chinese cultuur zoals die vandaag bestaat. Een interessante afwisseling op alle Buddhistische kloosters die China en Tibet tot dan toe hadden laten zien.

Na cultuur tijd voor natuur, want je kunt het zuid oosten van China niet bezoeken zonder een van de Panda breeding resorts te zien. Aangezien er wereldwijd nog maar zo’n 300 panda’s in het wild leven doordat hun vrije leefomgeving en belangrijkste voedsel bamboe door de explosieve groei van de ‘moderne maatschappij grotendeels zijn verdwenen. Noem het schuldgevoel, plichtsbesef, of wat dan ook, maar de Chinezen proberen met alle macht om uitsterving van de panda te voorkomen. In een soort van dierentuin/attractiepark worden panda’s gehouden en met succes gefokt, iets wat we met eigen ogen konden zien toen we een jong van een paar dagen oud, nog geen kilo zwaar in de couveuse konden zien liggen. Bizar te bedenken dat zo’n klein wezentje, nog zonder haar maar met de karakteristieke zwart witte tekeningen, uitgroeit tot zo’n grote, lief uitziende knuffelbeer.

De laatste week van ons avontuur in China leidde ons via de nodige kilometers langs mooie uitzichten en leuke, oude stadjes, zoals Lijiang. Erg leuk, maar stiekem ook wel uitkijkend naar de vrijheid van het met z’n tweeën reizen die we in zuid oost Azië weer terug zouden krijgen.

China, een bijzondere ervaring, met bijzondere mensen en een bijzonder verkeer.