Te beginnen met wat weetjes:
- Iran is een islamitische staat dat betekent dat alle vrouwen volgens de wet verplicht zijn een hoofddoek te dragen, ook toeristen. Verder wordt er verwacht dat de armen en benen bedekt zijn en er geen vrouwelijke vromen te zien zijn (vaak door het dragen van een jurk of grotere jas over de kleding).
- Motoren boven de 250cc zijn illegaal, wat onze motoren van 650cc en 800cc dus een bezienswaardigheid maakten.
- Vrijdag is rustdag en dan kunnen de Iraanse motoren met meer dan 250cc de weg op omdat ook de politie op vrijdag zijn rust pakt. Deze motoren worden illegaal geïmporteerd.
- Speedlimit geld niet voor motoren althans de politie besteed er geen aandacht aan, overige verkeersregels: wie het snelste is gaat voor.
- 1 liter benzine kost 0,33 eurocent
- Opium is illegaal in Iran, maar wordt nog steeds de grens overgesmokkeld bij Afghanistan. Ook werden er vroeger tapijten geweven over het groeiproces en het gebruik van opium, echter worden deze niet meer geweven, omdat het verboden is. Er bestaan er slechts nog een aantal die verkocht worden.
- De Perzische tapijten die in de steden worden geweven zijn van zijde en hebben een vrij ingewikkeld patroon. Degene die op het platteland worden geweven zijn van wol en hebben een simpeler patroon. Het maken van een groot Perzisch tapijt (ongeveer 5 bij 3) duurt een jaar. Daarvoor zijn 2 vrouwen nodig, nadat het patroon ontworpen is. Een vrouw om het patroon voor te lezen en de andere om het patroon te weven.
- Het huwelijk gaat niet over rozen, maar over hoeveel de man een vrouw kan geven. Indien de man niet genoeg geld heeft in de ogen van de schoonouders wordt hij niet geaccepteerd. Helaas is er een grote werkeloosheid in Iran tussen de 25-35 jaar waardoor er veel minder getrouwd wordt.
- Ga geen toeristische route nemen naar de grens, zodra je 10km van niemands land komt en nog een stuk langs de grens moet reizen om de overgang te bereiken, dan wordt je terug gestuurd
- Mannen geven vrouwen geen hand bij een begroeting, maar meer een knikje. Verder worden vrouwen vaak buiten het gesprek gehouden wat betekende dat vooral Bjorn werd aangesproken
- Als je vertelt dat je uit Nederland komt beginnen ze voor de verandering eens een keer over onze bloemen (flower country) in plaats van over wiet en daarna beginnen ze over voetbal en ons elftal.
Vanwege de vooroordelen die er over Iran zijn in de Westerse wereld gingen we met een soort van gezonde spanning richting de Turks – Iraanse grens. Op zo’n 200km voor de grens haalden we ineens een andere enduro motor in met Zwitserse nummerplaat die direct bij ons aanhaakte. Dit bleek Gio te zijn, een Iers/Italiaanse man die voor zijn werk in Zwitserland woont en 6 weken vrij had genomen om vanuit Zwitserland naar Mongolië te rijden. Dat is zo’n 14.000km in 6 weken… ofwel gemiddeld 350km per dag… elke dag… alleen… Respect voor de man!
Met z’n 3en onderweg!
Aangekomen bij het Turkse deel van de grens bleek de enige structuur te zijn dat het overal chaos is. Kilometers met busjes die staan te wachten voor de grens waar we met een rotvaart langsreden om bij het grenskantoor de motoren neer te zetten en de benodigde stempels te halen. Gelukkig is er altijd wel iemand die toch een woordje Engels spreekt en in 3 pogingen hadden we uiteindelijk alle benodigde stempels en documenten om met de motoren het land te mogen verlaten en ons geluk te gaan beproeven aan het Iraanse deel van de overgang.
Nadat Willie haar hoofddoek had omgebonden reden we 20 meter onder een bord door met voor ons onleesbaar schrift, het Iraans. Aldaar aangekomen werden we door 3 man Iraanse grensbewaking op een luchtige, maar toch imponerende wijze ondervraagd over land van herkomst, wat we in Turkije hadden gedaan, wat we in Iraan gingen doen, of we getrouwd waren en uiteraard wat we van de Turken vinden, wat we van de Iraniërs vinden en wie er beter zijn.
Omdat we besloten hadden dat we voor de gelegenheid gewoon maar getrouwd zouden zijn mochten we na de gebruikelijke “Robben, Van Persie, Sneijder” onze weg vervolgen, dat wil zeggen onze motoren 50 meter verderop zetten om binnen de hele papierhandel te gaan regelen. Iran was het eerste land waar we onze Carnets de Passages moesten laten stempelen. Een document dat fungeert als paspoort voor je motor en de lokale regering garandeert dat je je motor ook weer uitvoert, ten minste als je je EUR 3.000,- per motor graag weer terug wilt krijgen.
Een uurtje en een paar koppen chai (thee) later reden we met hulp van Hossein, onze gastheer van die avond die we vanuit NL hadden gecontact, het Iraanse land binnen. Aangekomen in de guesthouse van Hossein bleek dat we niet de enige toeristen waren. Naast onze Iers/Italiaanse vriend waren er nog 5 anderen die allemaal overland Iran door trokken, danwel per motor, danwel met een jeep.
Ons bedje buiten
Na een gezellige avond met lokaal eten en shisha en een nacht op een houten bed in de buitenlucht was het tijd om verder te rijden, langs het zoutmeer van Urmia door naar het Zuid-oosten richting de stad Esfahan waar we goede verhalen over hadden gehoord. Eenmaal op de motor begonnen we toch wel te merken dat ze hier niet heel erg gewend zijn aan toeristen. 9 van de 10 auto’s en motoren vonden ons zo interessant dat ze het nodig vonden om naast ons te gaan rijden, ons dan in te halen en voor ons te gaan rijden, om vervolgens gas los te laten zodat wij er weer voorbij gingen, en dit een keer of 3 te herhalen. Of anders toch tenminste te toeteren en te zwaaien. Op het moment dat we stopten om te tanken, wat te drinken of even rustig van het uitzicht te genieten duurde het niet langer dan 30 seconden voordat de eerste mensen om ons heen gingen staan, aan de motoren en of helmen te zitten en er auto’s stopten om met ons op de foto te gaan.
Lake Urmia
Hoogtepunt van deze “geïnteresseerde nieuwsgierigheid” was in Bijar waar we waren gestopt om eten te halen en een slaapplek te zoeken. Binnen 1 minuut stonden er zeker 30 mannen om ons heen die het allemaal presteerden om in onze comfort zone te gaan staan. Niet erg fijn en nadat we 2 rolletjes kebab hadden weten te bemachtigen besloten we dan ook zo snel mogelijk deze stad weer te verlaten op zoek naar een andere slaapplek. Nadat we de 3 achtervolgende brommertjes hadden afgeschut vonden we na een minuut of 10 een verlaten stenen hutje zonder dak, midden tussen een boomgaard en een gemaaid tarweveld. Met enige terughoudendheid, het is toch een soort van tress passing in een wildvreemd land, besloten we in het huisje onze matjes en slaapzakjes neer te leggen om onder de blote sterrenhemel te proberen de slaap te vatten. Ondanks de blaffende waakhonden op de achtergrond en de steeds harder wordende koele wind was de nacht redelijk en konden we om 7 uur in de ochtend weer fris op de motor stappen om onze reis naar Esfahan te hervatten.
Wild kamperen
Daar aangekomen hadden we het na 2 nachten in de buitenlucht verdiend om in een normaal hotel te slapen en vonden we een heerlijke plek midden in de stad met parkeergarage voor onze fijne motortjes. Ook hier bij het inchecken uitgelegd dat het in NL normaal is dat de vrouw bij het trouwen haar eigen meisjesnaam behoud, zodat we samen een kamer met double bed konden krijgen en na een heerlijke frisse douche de stad konden gaan verkennen.
Esfahan is een prachtige stad met een erg prettige, bruisende sfeer. Zeker de moeite waard om te bezoeken! Het centrum wordt gekenmerkt door een brede rivier met daaroverheen een indrukwekkende brug waar de locals zich verzamelen aan het einde van de dag. In het verlengde van de brug ligt een drukke winkelstraat met daaraan gelegen een paleis met tuin, een park waar hard wordt gechilld vele winkels die met name zoete snacks verkopen. Want zoet daar zijn ze gek op! En niet te vergeten het grote plein met de imposante imam, moskeeën en bazaars die eromheen liggen.
-
- Sio se Pol brug
-
- Mooi uitzicht vanaf de brug!
-
- In de Moskee
-
- De Bazaar
-
- Lekker aan het relaxen
-
- De Imam en moskee
-
- Natte voetjes
Na 2 dagen stad was het tijd om weer op de motor te springen en de reis noordwaarts voort te zetten. Het zou een lange dag worden, van Esfahan door de woestijn naar Damghan. Een erg lange, maar indrukwekkende rit over goede wegen met daarnaast zand, zand en zand. Zo ver je blik reikt zand. Oh, en natuurlijk kamelen waarvoor uitvoerig wordt gewaarschuwd op de borden langs de kant van de weg.
Speedcontrol in de woestijn
Na ruim 600km de woestijn te hebben doorkruist kwamen we aan in Damghan waar een vriendelijk welkoms comité voor ons klaar stond. Het was de eerste keer dat we in Iran werden stopgezet door de politie, en het was niet direct onze beste ervaring met de sterke arm der wet; 2 mannetjes in uniform op een oude gare brommer die druk in hun portofoon aan het praten waren en niet de moeite namen om hun helm voor ons af te zetten. Na onze paspoorten te hebben gegeven werden we door de 2 dienders gedurende een minuut of 10 in het Iraans aangesproken waarbij de essentie van hun boodschap niet echt lekker bij ons doorkwam. Toen ze dat ook door begonnen te krijgen gaven ze de paspoorten terug en gebaarden ze ons om hen te volgen. Na een paar minuten achter hen aangereden te hebben stopten we bij een weg die de stad uit ging en ze gebaarden ons die verder te volgen en de stad te verlaten. In Damghan zijn ze niet echt gecharmeerd van toeristen kennelijk. Dus nog maar 200km verder doorrijden, een prachtige rit door de bergen en langs rijstvelden, naar het kustplaatsje Sari waar we tussen de Iraanse gezinnen onze tent konden opzetten om lekker op zeeniveau een zwoele nacht tegemoet te gaan.
Controle Damghan
Na een kleine week in Iran waren we veel ervaringen rijker en hadden we een goede indruk opgedaan van het land. Het feit dat de mensen zo nieuwsgierig zijn, Willie onder een hoofddoek moest leven en onze visumplanning voor de volgende landen vrij strak was heeft ons doen besluiten om het land via het Golestan national park te verlaten, een erg mooie rit met erg veel groen en de meest uiteenlopende landschappen.
Tijd voor het volgende avontuur: Turkmenistan!
Gear & Soaking 
12 augustus 2015 at 14:26
Lieve Willemien en Bjørn,
Wat een prachtig verhaal over Iran.
Esphahan komen je voorouders van de Galestien kant vandaan, Willemien.
Mooi dat je die stad gezien en beleefd hebt. Vroeger heette het Perzië .
Op naar nieuwe avonturen, liefs Corien
LikeLike