In vogelvlucht door Turkmenistan.

Zoals er vooroordelen over Iran zijn zo heersen die ook over Turkmenistan en deze dan met name onder de reizigers. Van de meesten hoorden we dat de mensen onvriendelijk waren en dat ze er in 1 dag probeerden doorheen te reizen met hun 5 dagen transit visum. We waren dus erg benieuwd en ook wel iets op ons hoede na Iran.

Voor de aanvraag van ons transit visum (een toeristen visum is bijna onmogelijk om te krijgen) moesten we een reisplan aanleveren met de bijbehorende hotelovernachtingen, omdat couch surfen en wildkamperen verboden is in Turkmenistan. We hadden een plan aangeleverd van Ashgabat (de hoofdstad) door de woestijn naar Kunya Urgench (in het noordwesten). Van vele reizigers hoorden we in Iran dat er erg weinig of vrijwel geen benzine op deze weg te krijgen is, terwijl het een rit van ruim 500km zou zijn. Op onze volle tanks kunnen we er max 300 halen… We besloten ons plan te wijzigen en bij de grens aan te geven dat we naar het noordoosten zouden gaan richting Turkmenabat, op hoop van zege dat ze het reisplan niet al te serieus zouden nemen. Gelukkig was dit niet het geval ook al stond er een andere uitreis grens op ons visum. Het enige wat ze wilden weten was welke route we namen en voor dat aantal kilometers moesten we een soort belasting betalen, omdat ook wederom in dit land de prijzen van benzine heel erg laag liggen (25 eurocent).

Wat ons meteen op viel bij de grens was dat de Turkmenen erg relaxte mensen zijn en ook wel houden van een grapje. De vooroordelen golden dus in ieder geval niet voor de grensmedewerkers. Na wat stempels en papieren en het betalen van de belastingfee wilden ze nog even in onze koffers kijken. De eerste vraag was waar we onze bazooka en heroïne hadden gestopt. Vervolgens zagen ze onze slaapzakken en vroegen of dat onze parachutes waren. Na wat gelach over onze spulletjes en het bewonderen van onze motoren mochten we gaan en reden we via een indrukwekkende weg door de bergen op de hoofdstad af, die blinkend in de avond zon lag te shinen door al zijn marmer en goud.

We vonden een hotel en kwamen daar Gio weer tegen. ’s Avonds gingen we samen in een lokaal tentje ons eerste biertje, na het alcoholvrije Iran, drinken met een gegrild stukje vlees erbij. De volgende ochtend besloten we het rustig aan te doen en naar het volgende stadje Mary te rijden op ongeveer 300km afstand. Eerst nog even onze Iraanse units gewisseld bij de bank voor Turkmeense menats en vervolgens nog even door de stad gereden om ons te verwonderen over de imposante gebouwen van marmer en goud. Een bizarre stad waar de rijkdom van het land goed zichtbaar is. Later begrepen we van locals dat het voor de meesten onbetaalbaar is om in de stad te wonen en dat er regels aan de stedelingen worden opgelegd, zoals dat ze alleen maar in witte auto’s mogen rijden en dat deze brandschoon moeten zijn.

Na de stad vervolgende we onze weg naar Mary en bezochten we onderweg nog de oude stad, Nisa, die vroeger deels op de plek van Ashgabat lag. Uiteindelijk aangekomen in Mary en ingecheckt in een hotel besloten we naast het hotel bij de lokale grill te eten. Daar werden we eerst raar aangekeken en niet geholpen, omdat het personeel ons niet verstond en alleen Turkmeens of Russisch sprak. We lieten ons niet uit het veld slaan en bleven staan en vroegen wederom naar een tafeltje. Vervolgens vroeg de serveerster aan het hele terras wie er Engels kon. Gelukkig stond er een iemand op die bereid was ons te helpen en voor ons eten bestelde. Voor we het wisten zaten we met 4 andere locals aan een tafel bier te drinken en lekker te eten. Ze vertelden ons over het leven in Turkmenistan en dat reizen bijna onmogelijk voor hen is, omdat ze geen visas kunnen krijgen. De enige manier waarop ze die mogelijk kunnen krijgen is als de ouders in het buitenland wonen of als ze het via Kazachstan proberen te regelen, maar dat is erg lastig en kost veel geld. De hele avond zaten we met elkaar buiten en vertelden we over onze reiservaringen en hun ervaringen en gebruiken. Ze waren erg enthousiast om toeristen te ontmoeten en stonden erop ons eten en drinken te betalen.

Na 11en gaan de restaurants en clubs dicht in Turkmenistan en wat de meesten dan doen is anderhalve liter flessen vullen bij de tap van het restaurant en vervolgens buiten op straat verder door gaan of in een illegale kroeg ergens buiten de stad. Dit maal waren wij aan de beurt om te trakteren en gelukkig namen ze het uiteindelijk aan. Nadat we eerst buiten met elkaar hadden gezeten op een stoepje en verhalen hadden uitgewisseld, kwam er vervolgens een vriend met z’n auto langs en opgepropt met z’n allen in de auto lieten ze ons de hele stad zien en uiteraard ook alle illegale barretjes. Vervolgens nodigde ze ons voor de volgende dag uit om samen naar een meer te gaan om te zwemmen en ’s avonds konden we blijven slapen. Helaas moesten we dit afslaan, omdat we de volgende nacht al een Airbnb hadden geregeld in Turkmenabat. Ook al was Mary niet de gezelligste stad om te zien, maar door de locals hebben we het als een fijne stad ervaren.

New ride

De volgende ochtend stapten we redelijk bij tijds op de motor, omdat het rond de middag toch wel erg warm wordt op de motor in Turkmenistan, de 40 graden wordt er gemakkelijk aangetikt. Eerst nog langs de oude stad Merve waar nog redelijk veel ruïnes te zien zijn en waar we met de motoren door een groep kamelen moesten rijden, omdat deze zo eigenwijs waren ook gebruik te maken van de geasfalteerde weg en hoezo aan de kant gaan, zij hadden toch voorrang? Aan het begin van de middag kwamen we aan in Turkmenabat en na wat gezoek in een wijk iets buiten het centrum kwam we aan bij een toch wel iet wat bouwvallen appartementengebouw. We werden vriendelijk onthaald door moeder en dochter. Binnen kwamen we aan in een echt vrouwen huis, zeer kitsch, maar modern, wat we niet hadden verwacht na het zien van de buitenkant. We bleken hun kamer te krijgen (waardoor we ons redelijk bezwaard voelden, maar wat voor hun vanzelfsprekend was) en na een douche en het wegzetten van een van de motoren bij de zus van de moeder, gingen we de stad in om te lunchen. Na lekker gegeten te hebben, mochten we ook wederom niet betalen voor ons eten en stond de eigenaar erop dat we de maaltijd van hem kregen.

’s Avonds zaten we met moeder, dochter en een vriendin, die goed Duits sprak bij hen thuis. Moeder had heerlijke traditionele envelopjes van deeg gebakken en we kregen verse watermeloen. De volgende dag zouden we Oezbekistan in gaan, maar beiden vonden we dat ergens toch wel jammer. Zo gastvrij en vriendelijk als de mensen in Turkmenistan zijn, hadden we nog maar weinig elders op deze manier meegemaakt, de vooroordelen klopten naar ons mening dus niet. De mensen die afstandelijk en iets onvriendelijk overkwamen, waren vooral de mensen die ons niet begrepen en geen Engels konden, maar bleken achteraf na wat moeite te doen alleraardigst. Voor ons gevoel ging Turkmenistan in een vogelvlucht voorbij en hadden we er zeker nog wel een aantal dagen willen doorbrengen, niet vanwege de bezienswaardigheden (die zijn er niet veel) maar vanwege de mensen, helaas liet ons visum dat niet toe. Als er zich ooit nog een mogelijkheid voordoet om door dit land te reizen, zullen we deze kans zeker pakken!